Blog 1

Aan de ene kant omdat ik al weer enkele weken geen nieuw blog artikel had geschreven en de andere kant omdat ik weer terug ben op het water waar ik vorig jaar de herfst afsloot. Is er de afgelopen weken niets gebeurt dan dat ik niets geschreven heb? In tegendeel zelfs! Er is weer van alles gaande op visgebied.

Twee weken geleden deed ik met Rody mee aan een dagwedstrijd in de flevopolder die georganiseerd was door Onzevissen.nl. Vlak na de wedstrijd waarbij we door een superscherpe Rody op de tweede plaats eindigden heb ik met Sven de koppen bij elkaar gestoken om plannen te maken voor het daarop volgende weekend. Aangezien we beide sterk de behoefte hebben om weer eens wat grote exemplaren aan de haak te slaan valt onze keuze op een groot water in de randstad waar ik vorig jaar in de herfst ook al enkele succesvolle sessies deed. We starten onmiddelijk met de voorbereiding en besteden uren langs de waterkant om te observeren en voeren. Veel tijd was er dan ook niet om een uitgebreid verslag te doen van de wedstrijd. Voor wie toch alles nog wil weten over die bewuste wedstrijd verwijs ik nog graag even naar het wedstrijd verslag die door de organisatie zelf geschreven is en die je kunt bekijken door op onderstaande afbeelding te drukken.

(foto: onzevissen.nl)

Het water waar we die week voeren behoorde eigenlijk tot onze herfst plannen maar door het afvallen van de wierplas besluiten we daar nu maar alvast te beginnen en aan te kijken hoe de vangsten gaan. Hoewel Sven zoals hij het zelf zo mooi zegt op dit water in the zone is ben ik er totaal out of my comfort zone. Het bodemverloop is daar ontzettend grillig en obstakelrijk wat ontelbare mogelijke plekken opleverd maar de stekkeuze ontzettend moeilijk maakt. Om het allemaal nog wat makkelijker te maken is het water kraak helder en zit het bomvol met natuurlijk voedsel. En ook al heb ik hier al talloze keren gevist en wordt ik goed door Sven die hier al zijn hele leven vist op weg geholpen, ik kan geen enkele grip op het water krijgen en moet echt knokken voor elke aanbeet. Maar weet je? Dat maakt het nou juist zo mooi! Ik vind daar gewoon weer een uitdaging die ik al lange tijd miste. Ik voel me weer als een kind die voor het eerst in zijn nieuwe klas komt zo spannend. Ik moet en zal het water en haar bewoners leren kennen en de beloning zal geweldig zijn in de vorm van prachtige grote karpers.

Terug naar de orde van de dag. Na het weekend ben ik weer even goed op mijn plaats gezet en heb ik na twee nachten op twee verschillende plekken geen piep gehad. Sven weet nog wel een prachtige spiegelkarper van ruim 20kg te vangen die ieder seizoen goed zou maken. Dat hebben we natuurlijk ook even op gepaste wijze gevierd met een biertje om 6 uur in de ochtend. En ondanks dat ik niets heb gevangen heb ik weer heerlijk gevist. Ik heb weer ontzettend veel geleerd wat mijn hoofd overuren heeft doen draaien en waar ik hopelijk een andere keer mijn voordeel mee zal doen. De volgende plannen worden meteen gesmeed en we keren het weekend erna natuurlijk weer terug.

De week erna zoeken we een nieuwe stek uit om voor te bereiden en kiezen daarbij voor een vrij ondiepe kant van het water. We hopen de vis hier te treffen in het goed opwarmende water terwijl ze zich klaarmaken voor de paai. De eerste nacht is vrij productief en vangen we 3 mooie vissen. Mijn deel bestaat uit een zeer mooi gebouwde schub en Sven weet twee zwaardere spiegels te strikken. Ik ben helemaal in mijn nopjes want ik heb weer een vis gevangen op voor mij misschien wel het moeilijkste water wat ik ken. Tijdens het terugzetten van een van de spiegels van Sven heb ik nog even wat leuke onderwaterbeelden met de gopro geschoten die je hieronder bekijken kan. Hoe we er in godsnaam op kwamen om te verkassen weet ik niet maar ik denk dat het iets met overmoedigheid te maken had en voor ik het wist liepen we weer met volgeladen karren richting een andere stek. Daar hebben we enkele uurtjes na het opzetten alweer spijt van wat we gedaan hebben maar zetten toch door en worden de volgende morgen uitgeslapen wakker. Visloos! Achteraf gezien geen wijze beslissing geweest die meteen afgestraft wordt. En zo zullen er nog wel veel meer foute beslissingen en visloze weekenden volgen. Maar niets te klagen hoor want ik ben weer een prachtvis rijker en een stap dichter bij de ontrafeling van de geheimen van dit mysterieuse water.

Eenmaal thuis had ik weer iets anders geks in mijn hoofd gehaald. Alsof ik nog niet genoeg met vissen bezig ben had ik ook nog even het plan gevat om maandag ochtend even een uurtje voor de camera te vissen in de hoop om een karpertje te haken. Best wel een lastige opgave want het plaatsen van de gopro camera verstoord een hoop en ik kan slechts een uurtje filmen met een batterij. Ik had al enkele malen een paar karpers in de stroming zien liggen voor een uitlaatje die ik een avondje van te voren even ben gaan voeren met wat zachte mais, pellets en wat boillies. Maandag morgen die eigenlijk vrij was genomen om met Tjarda tuin ideeen op te doen ben ik naar de stek gegaan en heb de camera opgezet. Ik heb een dikke klomp pellet pasta om mijn lood heen gevouwen en een 15mm boillie met nepmaisje als haakaas bevestigd. Het idee er achter is dat de voerbal voor een hoge aantrekkingskracht zorgt en dat ze dan het enkele losliggende aasje als eerste zouden pakken. Waar ik echter geen rekening mee had gehouden was dat er nog voer van de vorige dag zou liggen zoals bleek bij het terugkijken van de beelden. De enkele vissen die de plek bezochten waren niet in staat de stek leeg te eten en zaten waarschijk nog goed gevuld waardoor ik ze niet tot aanbeet voor de lens heb kunnen verleiden. maar het positieve er aan is dat er wel vis voor de camera zat binnen het uur. Niet een onmogelijke opgave dus waar ik me komende tijd nog wat meer in zal vastbijten. Dat was het even tot dusver en inmiddels is het weer tijd om het komende weekend even onder de loep te nemen welke vistijd er beschikbaar is waarover jullie zeker weer zullen horen.

Tot een volgend blog.

Blog 2

Het is zaterdag avond en het einde van het weekend komt langzamerhand in zicht. Een zeer onbehagelijk gevoel heeft zich inmiddels meester gemaakt over mijn lichaam en hier en daar ontstaat een zweetdruppel uit een van mijn porien. Totaal rusteloos zit ik op de bank en probeer ik me te bedenken waar ik zondag nou terecht zou kunnen voor een vissie maar concentreren kan ik me bijna niet meer. Ik heb last van afkickverschijnselen!

Vorig weekend was ik al tot twee maal toe naar de wierplas gereden om tot de conclusie te komen dat er al druk gevist werd door andere vissers en er geen plaats voor mij was en kon ik slechts weer rechtsomkeerd maken. Totaal verslagen omdat mijn plan een lang weekend te vissen op de wierplas in duigen was gevallen ben ik huiswaards gegaan en kon ik op een of andere manier geen motivatie meer vinden ergens anders te gaan zitten. Om er via facebook achter te komen dat de heren ook nog enkele prachtige vissen hadden weten te vangen dat weekend maakt het er niet makkelijker op. Aangezien het om lokale vissers gaat is de kans dat er spoedig plek voor me is na het door hun behaalde succes zeer klein. Project wierplas gaat even op een laag pitje helaas.

In de dagen die volgen worden al snel nieuwe plannen gemaakt voor het aankomende lange weekend. Inmiddels is de bestelling van een onderwatercamera de deur uit en die zou ik als het goed is voor het weekend binnen moeten hebben dus kies ik voor de plas bij mij om de hoek in de hoop op een beetje aktie die ik dan gelijk vast zou kunnen leggen. Twee dagen van te voren start ik met voeren op een voor mij zeer bekende stek en kan het al eigenlijk niet meer mis gaan voor mijn gevoel. Met het vooruitzicht 3 nachten te kunnen blijven vissen wordt het gewoon een lekker weekendje knallen en filmen. Donderdag ochtend gooi ik mijn boot vol en vaar ik met mijn meissie al vroeg richting de stek. Als alles eenmaal staat en de lijnen uitgevaren zijn genieten we lekker van het goed brandende zonnetje. We spreken af dat mijn vriendin de eerste run pakken mag en dat ik gelijk wat beelden schiet. Maar uren gaan voorbij en is er geen teken van leven te bespeuren. Na goed volgehouden te hebben neemt Tjarda in de avond afscheid en blijf ik alleen achter voor de nacht. Een nacht waarin ik heerlijk slaap en wederom geen enkele aanbeet krijg. Hoe is het in vredesnaam mogelijk? ‘S morgens pak ik de boel weer bij elkaar want blijven zitten is voor mij geen optie. Als ik ergens twee dagen heb gevoerd en na 24 uur nog geen beet heb gehad ben ik gewoon pleite. Met de spullen weer in de boot en de hond er boven op en zet weer koers richting huis.

Thuis wacht ik tot de avond op Rody en voeren we twee stekken aan om de volgende dag te bevissen. Wat ook weer resulteerde in een mager resultaat met slechts 1 vis voor Rody zoals jullie hebben kunnen lezen in het vorige blog. En dan zijn we weer terug bij zaterdag avond. De druk om te presteren is torenhoog. Morgen wil ik gewoon een vissie vangen. Voor je het weet is het weekend weer voorbij en heb ik weken geen karper kunnen vangen. Ik snak gewoon weer naar die gierende delkims en het gevecht met het onbekende aan de andere kant van de lijn. Knopen moeten worden doorgehakt en alhoewel mijn verstand zegt een ondiepe plek op te zoeken kies ik er toch voor om de stek te bevissen waar Rody eerder die dag toch twee aanbeten heeft gehad. Daar zaten ze in ieder geval en meer houvast heb ik momenteel niet. De volgende ochtend opnieuw alle zooi in de boot gegooid en ben ik met Tjarda en de hond richting de stek gevaren.

Eenmaal aangekomen heb ik snel alle hengels van aas voorzien en kon het uitvaren met de voerboot beginnen. Maar zo simpel was het natuurlijk weer niet. De schakelaar van de afstandsbediening weigerd dienst en er zit niets anders op dan ouderwets te gooien. Maar dat was lang geleden zeg! Ik merk dat ik door die voerboot nauwelijks nog werp en het kost dan ook meerdere worpen voordat de boel goed op zijn plekkie ligt. Dan kunnen we alleen nog afwachten in de hoop op dat ene prachtige geluid.

Na enkele uren geen beet te hebben gehad en we eigenlijk al niet gek veel hoop meer hebben op succes knalt er plots een waker tegen de delkim en giert de slip het uit. Langzaam dril ik de vis tegen de stroming in en probeert Tjarda wat beelden te schieten met onze nieuwe Gopro Hero 3 camera. Maar dan is er opeens een delkim te horen op de achtergrond. Tjarda rent in paniek met camera van me vandaan maar gaat totaal naar de verkeerde hengel.. Plots ging het lampje branden en snelde ze zich naar de juiste plek des onheils om de hengel te pakken. Inmiddels heb ik mijn vis al geschept en in de sling gehangen zodat ik het net kan gebruiken om haar vis te scheppen. Wat een hectiek ineens zeg! Zo heb je uren niets en opeens is daar een heuze dubbelrun. We schieten wat foto’s en filmen een stukje en laten de vissen snel weer zwemmen. Een half uurtje na het opnieuw ingooien van beiden hengels is er opnieuw een karper die zich heeft vergrepen aan de fluo pop-up. Omdat mijn vriendin zichtbaar had genoten van haar eerste vangst van 2013 gebaar ik haar de hengel maar opnieuw te pakken. Als een ware meester dirigeert ze de karper richting de kant waar ik met het net en de camera al met smart zit te wachten. Even later is haar tweede karper binnen.. Wat een vreugde! Echt supertof! We kijken het nog een uurtje aan maar verdere aktie blijft uit dus pakken we in. Terug naar huis varen was alleen even een probleem geworden aangezien mijn buitenboordmotor ter plaatse de geest gaf en dus moest ik roeien met de riemen die ik had zegmaar. Of beter gezegd NIET had! Een schepnetsteel met een plastic plaatje van 10×10 cm die als camera mount diende moeten me als peddel redden en richting de overkant helpen. Waarna Tjarda en de hond aan een lange wandelreis kunnen beginnen om de auto thuis te halen. Wat een ellende allemaal! Maargoed eenmaal weer thuis op de bank hebben we nog even heerlijk zitten nagenieten van een toch wel succesvolg daggie in een helaas niet zo succesvol lang weekend.

Tot slot heb ik nog wat testbeelden voor jullie die ik afgelopen weekend heb geschoten waarvan ik denk dat ze wel de moeite waard zijn om even te bekijken. Misschien herinneren jullie nog dat ik van de winter in een blog vertelde dat de meeste bruggen hier in Flevoland onder het beton op palen staan die uitstekende schuilplaatsen vormen voor de vissen? In het filmpje kun je precies zien wat ik bedoel! Verder moet je geen hoogstaand monteerwerk verwachten en zijn het slechts testbeelden maar ik zie er talloze mogelijkheden mee in mijn visserij die ik natuurlijk zeker met jullie delen ga in de loop van de tijd. Komend weekend vis ik met Rody weer een wedstrijd op de vaart waarbij we hopelijk weer eens wat hoge ogen kunnen gooien. Jullie horen het wel weer..

Vragen, ideeen of opmerkingen worden zeer gewaardeerd dus schaam je niet en laat gerust een bericht achter.

Tot een volgend blog.